Merhum Şair, yazar, düşünce insanı Yavuz Bülent Bakiler’in bir şiirinin mısrasına atfen;
İnsanın hayatta en büyük hayal kırıklıklarından biri, emek verdiği şeyin karşılığını alamamasıdır.
Tohum atarsınız, sabırla sulayıp büyütürsünüz; sonunda serinliğine sığınacağınız bir gölge umarsınız. Ama gün gelir, ağaç büyür de gölge vermez.
Aslında mesele sadece bir ağaç değildir.
O ağaç; bazen yıllarca uğruna çalıştığınız bir dostluk, bazen fedakârlıklarla yürüttüğünüz bir iş, bazen de üzerine titrediğiniz bir evlattır.
Hep beklentiyle büyütürsünüz: “Bir gün o da bana sahip çıkar, bana nefes olur” dersiniz.
Ama hayatın ironisi işte, gölgeye en çok ihtiyaç duyduğunuz anda, diktiğiniz ağacın dalları güneşi kesmez.
Belki de hata bizdedir. Bir ağacın gölge vermesini şart koşmadan da sevebilmek gerekir.
Çünkü kimi ağaç gölgesiyle, kimi meyvesiyle, kimi de sadece varlığıyla anlamlıdır.
İnsan ilişkileri de böyledir.
Kimi yanınızda yürür, kimi size su taşır, kimi sadece varlığıyla huzur verir.
Ama hiçbirinden gölgeyi garanti beklememek gerek.
“Gölge vermedi diktiğim ağaç” diyorsak, aslında içimizde bir kırgınlık saklıdır.
Fakat o kırgınlığı, “Ben yanlış yere umut bağladım” cesaretiyle telafi etmek gerekir.
Çünkü gölge vermese de o ağaç oksijen üretir, kuşlara yuva olur, toprağı tutar.
Yani her emek boşa değildir; sadece beklentimizle uyuşmamıştır.
Belki de asıl gölgeyi kendimizden beklemeliyiz.
Dikilen her ağaç bir başkasına gölge olmaz, ama bize kendi gölgemizi büyütmeyi öğretir.
Selam ve Dua İle…
Ne Zaman İnsan Oluruz?
“Her şeyin sırayla tekerrür edeceğini unutmadığımızda.”
Kaynak: YENİ SAKARYA GAZETESİ
