Sessizlik bazen anlatır en çok şeyi,
Kelimeler saklanır dudakların ardına.
Ama kalem bilir
Görünmeyeni görünür kılmayı.
Bir harf düşer kâğıda,
Ardından bir diğeri…
Derinlerden gelen bir nefes gibi
Isıtır sayfanın soğuk yüzünü.
Yazının sesi vardır aslında,
Ama kulakla değil, kalple duyulur.
Her cümle bir nabız atışı,
Her nokta bir iç çekiştir.
Çünkü yazı,
Suskunluğun dilidir
Ve o dil konuştuğunda,
Kalpler birbirine dokunur.
Rukiye TÜREYEN
KAYNAK: YENİ SAKARYA GAZETESİ
