Herkesle ilgileniyorsun, yeri geliyor her işe koşuyorsun, saatlerini veriyor insanları dinliyorsun, insanlar seni sevsin diye gönüllerini hoş ediyor, seninle ilgilensinler diye onlara devamlı çiçekler sunuyorsun.
Peki, sıra kendine gelince neden cimri davranıyorsun?
Kendine göstermediğin saygıyı, zamanı, sevgiyi, ilgiyi, değeri başkalarından beklerken bu tezat düşünce için neden kendini sorgulamıyorsun?
Başka insanlar kendine verdiğin değerden, sevgiden, güvenden, ilgi ve şefkatten daha fazlasını mı verecek sanıyorsun?
Elbette ki yanılıyorsun!
En son ne zaman vakit ayırıp kendini dinledin?
Mesela ne zaman kendine ilgi gösterip, bir saniye kendimle ilgileniyorum şuan işim var diyerek insanları reddettin?
İnsanlar seni sevsinler diye bir şeyler yaparken, sen kendini sevmen için gönlünü hoş ettin mi?
Başka insanların derdine koşarken kendi derdini önce hallettin mi peki?
Neleri seversin diye düşündün mü yoksa neleri yapmam gerekli diye mi düşündün?
Şuan seninle hiç uğraşamam diye kendini iteklemekten ne zaman vazgeçeceksin?
Beni de dinle, bir saniye yüzüme bak, benimle ilgilen diye sana bağıran ruhun hastalanırken başkalarının sana vermediği değer, ilgi, sevgi, güven, zaman için onlara beni dinle, bana bir bak hangi yüzle diyeceksin?
Sen kendine dönüp bakmazken başka insanların sana bakmasını, dinlemesini, değer ve sevgi vermesini bekleyip onları devamlı suçlayarak üzülecek misin?
Yoksa kendine yaptığın kötülüğün, haksızlığın, ruhunun bağırışlarına kulaklarını tıkadığının farkına varıp varlığına hor davranmaya bir dur mu diyeceksin?
Sevgilerimle…
Mail: [email protected]
