Orucun ilk başlangıcı sahur ya da imsak vaktidir. İmsak tutmak demektir. Kendini tutma ve oruca başlama zamanıdır. Oruçla ilk randevu gece yemeğine kalkmak ve sabah namaz vakti olmadan evvel seher vaktine şahit olmaktır.
Güneş doğmadan önce adeta yatsı vaktinin son anlarında günün ameline niyet etmektir. Oruçta yemek iki vakittedir. Biri sahurda diğeri iftar vaktindedir. Zahmetli ve görsel olan akşamınkidir.
Sahurun yemeği hafiftir. Hazmı kolaydır. Apartmanlarda veya hanelerde yanan ışıklar orucun nuru ve şahitleridir. Sönük odalar, nurunu yitirmiş meskenlerdir.
İster zille, ister davulla uyanın, sizi asıl uykudan uyandıran imanınızdır. Kulakların pasını silen iman nurudur. Zil ve davul sadece bir bahanedir.
Sahur iman sevdasının postasıdır. Duaların yollandığı, niyazların yapıldığı, teheccüdlerin kılındığı zamanın özel adıdır. İftarlar misafirlerle şenlenirken, sahurlar dua ve niyazlarla lezzetlenirler.
Sahur bir manasıyla da ailenin oruç sofrasında cem oluşudur. Anne ve babanın çocuk ve gençlik eğitiminin sabır ayıdır. Ebeveynin her biri sahurda orucun müezzini olurlar.
Sahur zor sanılır ama lezzetlidir. Sahuru zorlaştıran geç yatışlarımızdır. Ya yatmayanlara ne demeli bilmem. Sabaha kadar kahvelerde oturup, sahur vakti eve gelip sonrada uykuya yatanlar. Nerede sabah namazı cemaati ve nerede günün bereketi.
Sahurda yemek olmasa dahi sünnet diye kalmak gerekir. Ben akşamdan yedimi ben yemeyeceğim ya da kalkmak istemiyorum demek orucun lezzetini alamamak demektir.
Oruç zamanın ve hayatın disiplini desek yanılmış olmayız. Bu disiplin, imanın disiplini olduğundan gönüllülük esası vardır. Zira oruç bir anlamda yüreğin seyahatidir. Manevi miracın farklı bir boyutudur.
Sahur veya imsak orucun star/başlama vaktidir. Haccın mikatı gibidir. Namazın iftitah tekbiridir. Sevincin ilk anıdır. İlk sahur, ayrı bir sevinç ve hamd vaktidir.
Sahur anlatılmaz, yaşanır dersek abartmış olmayız. Uyanık Müslümanların alacağı bir nasiptir. Sahuru teheccüdle, teheccüdü cemaat olarak eda edeceğimiz sabah namazıyla taçlandırmalıyız.
Sahur bize birde “sabah kuranı” olan sabah namazı öncesi hatim Kur’an mukabelesi hediye eder ki caminin ve kalbimizin ayrı bir nurudur. Yaklaşık iki saatlik bir manevi program ki meleklerin dahi arayıp imrendikleri ve katılanları müjdeledikleri oturumdur.
Bu sahurun gündüzü ne halâvetli/tatlı olur tarifi mümkün değildir. Bize düşen sahur programları yapmak ve bu program da sabru sebat etmektir. Sahur zikirleri, murakabeleri ve gözyaşlarıyla ziynetleşen sahurlar affa ve rahmete vesile olmaz mı? Sahur çizelgelerimizi hazırlamalıyız gecikmeden.
İNSAN
“İnsanın üzerine uzun devirden öyle bir zaman gelip geçti ki o vakit o, anılmaya değer bir şey değildi.”(İnsan,1)
İnsan ahirette bütün güzelliklerden mahrum kalınca, kendi şuçunu şöyle itiraf eder: “Eğer biz ilahi buyrukları dinler yahut aklımızı kullanır insanlar olsaydık şu çılgın cehennemin yaranı içinde bulunmazdık”(El-mülk,10)
İnsan ve İslam olma nimeti için ne kadar hamd etsek azdır. İnsan değerini ilim ve ahlaktan alır. Dünyada bulunan diğer nimetler insana değer katması için değil, hizmet etmesi için verilmiştir. İnsana izzet ve şeref veren dünya ve nimetleri değil, iman ve güzel ahlaktır. Zira dünyanın tüm nimetleri, mevki ve makamları acısıyla, tatlısıyla birer imtihan vesilesidir. Kuran’ın ifadesiyle “mümin bir köle, hoşunuza giden bir müşrikten daha hayırlıdır. Onlar sizi cehenneme davet ederler. Allah ise sizi kendi izniyle cennete ve mağfirete davet eder.(2/221). Gerçek hürriyetin ve değerin kaynağı iman ve Salih yaşamdır.
İNSANIN DEĞERİ
Allah resulü aleyhisselam ashabı ile beraberken yanlarından bir adam geçti. Efendimiz "Bu adam hakkında ne dersiniz?" diye sordu. "Bu kişi bir kızı isterse verilir, bir iş için aracı olursa geri çevrilmez, konuşursa dinlenir" dediler. Bir müddet sükût ettiler, sonra Müslümanların yoksullarından biri geçti, Efendimiz "Bu adam hakkında ne dersiniz" diye sorunca sahabe: "Bu adam birinden kız istese vermezler, bir iş için aracı olup ricada bulunsa geri çevirirler, konuşsa dinlemezler" cevabını verdiler. Peygamberimiz "Bu fakir, öbür zengin gibi dünya dolusu insandan daha hayırlıdır" buyurdular.
İnsanın hayatı yaşama ölçüsünü şu hikmetli hadisi şerif bize öğretmektedir. “Allah Resulü tarafından Yemene yönetici tayin edilen Hz. Muaz, Medine'den ayrılacağı sırada Peygamber Efendimiz ona, "Sana halledilmesi için herhangi bir dava getirildiği zaman nasıl ve neye göre hüküm verirsin? Diye sordu?
Hz. Muaz, " 'ın kitabındaki hükümlerle hüküm veririm" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Eğer 'ın kitabında onunla ilgili bir hüküm bulamazsan neye göre hüküm verirsin?" diye sordu.
Hz. Muaz, "Resûlullahın sünnetine göre hüküm veririm" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz bu sefer, "Resûlullahın sünnetinde de onunla ilgili bir hüküm bulamazsan, ne yaparsın?" diye sordu.
Hz. Muaz, "O zaman, kendi görüşüme göre içtihat eder, hüküm veririm" dedi. Resûl-i Ekrem Efendimiz bundan son derece memnun oldu. Bu memnuniyetini şöyle ifade etti:
" ALLAH'a hamdolsun ki, Resûlullahın elçisini, Resûlullahın razı olduğu şeye muvaffak kıldı."
Biz anlıyoruz ki her vazife ve görev, dinin elçilik görevinden bir hisse ve sorumluluk taşımaktadır. Zira biz sahabeyi kiramı meslekleriyle değil, dine yaptığı hizmetleriyle tanımaktayız. Peki, biz nasıl tanınmaktayız?
Hayat ve vazife düsturumuz daima şu ayet olmalıdır. “İman eden zat şöyle devam etti: "Ey benim halkım, gelin bana uyun ki size doğru yolu göstereyim. Ey benim milletim! Bu dünya hayatı, basit bir meta’dan, geçici bir eğlenceden ibarettir. Âhiret ise, işte asıl yerleşecek yer orasıdır. Kim bir kötülük işlerse, sadece o kadar cezalandırılır. Ama mümin olarak, ister erkek, ister kadın, kim makbul ve güzel bir iş yaparsa, işte onlar cennete girer ve orada hesapsız nimetlere nail olurlar."(mümin suresi,38-40)
Bu hizmetleri yaparken dua ve şiarımız: “Ey yüce rabbimiz. Katından bir rahmet ver ve şu davamızda doğruluk ve muvaffakiyet ihsan eyle bize”(Kehf,10)
Öyle bir hayat yaşamalıyız ki şikâyet edilen değil, Allahın izniyle belki şefaati beklenilen olmalıyız. Allah Resulü aleyhisselam buyurur ki "Şüphesiz ki siz insanlara mallarınızla yetişemez, onları memnun edemezsiniz. Öyle ise güler yüzlülüğünüz ve güzel ahlakınızla onları memnun ediniz."
Peygamberimiz aleyhisselam yanından geçen cenazeler hakkında, "Hayırla andığınız kimseye Cennet vacip oldu. Şerle andığınız kimseye de Cehennem vacip oldu. (Çünkü) sizler yeryüzünde Allah’ın şahitlerisiniz." der.”
Tüm bunlarla birlikte Kur’anın ifadesiyle ”Kendinizi temize çıkarmayın, övünüp durmayın Çünkü kimin Allah’ı daha çok sayıp Ona karşı gelmekten sakındığını o pek iyi bilmektedir”(Necm, 32)
Vazifemiz hayra davettir zira “Kim bir hayra rehberlik ederse, onu yapan kadar sevap kazanır.”
NASIL BİLİRSİNİZ?
Ensar kadınlarından Ümmü'l-A'la, muhacirlerden “Osman b. Maz'un Medine'de vefat edip, yıkanıp kefenlenince; 'Allahın rahmeti üzerine olsun ey Ebu Sâib, benim sana şahadetim şudur ki, mutlaka Allah sana ikramda bulunacaktır.” Dedi. Bunun üzerine Rasulullah: (s.a.v.): “Allahın ona ikram edeceğini nereden biliyorsun?” diye sordu. Ümmu'l-A'lâ: “Babam sana feda olsun ey Allah'ın Resulü Allah (ona ikram etmezse) kime ikram eder?” dedi. Rasulullah (s.a.v.) de: “Ona (Osman'a) gelince, vallahi kendisine ölüm gelmiştir, vallahi şüphesiz ben de onun için hayır umarım. Ve vallahi, ben Allah'ın Resulü olduğum halde bana (ahirette) nasıl muamele edileceğini bilmiyorum” dedi. Ummu'l-A'lâ bu uyarı üzerine şunları söylemişti: “Allah'a yemin ederim, bundan sonra ebediyen bir kimseyi tezkiye etmeyeceğim.”
Dinimiz İslam, ifrat ve tefritten uzak olarak denge dinidir. İzzetini dininden ve Allah resulünün hayatından alan müminlerde, izzetin yeryüzü temsilcileridir. Bu sebepledir ki her mümin kendisi için yaptığı dualarına din kardeşlerini de ortak etmelidir.” Ey bizim rabbimiz! Bize bu dünyada da iyilik ver, ahirette de iyilik ver ve bizi cehennem azabından koru.(2/201).
Hicretin 10. senesinde Fahr-i Kainat Efendimiz yüz bini aşkın sahabesiyle birlikte ilk ve son haccını ifâ etmek üzere Mekke’ye gitmiştir. Arafat’ta bütün insanlık için değişmez ölçüler ihtiva eden hutbesini okumuştur. Bu hutbesiyle ırkçılığı, kan davasını, faizi yasakladığını bildiriyor, kadınların Allah’ın emaneti olduğunu ve onlara iyi davranılması gerektiğini hatırlatıyordu. Konuşmasında insan hakları üzerinde duruyor can, mal ve ırz güvenliğine vurgu yaparak, kul hakkı konusunda dikkatli davranılmasını, zulümden ve haram lokmadan kaçınılmasını, emanete riayet edilmesini ve eşler arasında karşılıklı görev ve sorumlulukların yerine getirilmesini istiyordu. Bütün Müslümanların kardeş olduğunu ifade ederek birlik ve beraberliğin önemine dikkat çekmişti.
Kendisini dinleyen ashabına sık sık “Tebliğ ettim mi?” diye sorup, söylediklerini tasdik ettiren Hz. Peygamber; “Şahit ol Ya Rab, Şahit ol Yarab” diyerek konuşmasını tamamlamıştı.
Hz. Ebubekir (r.a) hane-i saadete gelerek Resulü Ekrem’in yüzünü açmış ve şöyle demişti: “Yaşarken de güzeldin, ölümünde de güzelsin Ya Resulallah”. Her fani gibi peygamber efendimiz de vefat etmişti. Fakat geriye bıraktığı manevi miras hem ümmeti için hem de bütün insanlık için çok değerliydi. Bu miras veda hutbesinde belirttiği gibi Kuran’dır ve O’nun sünnetidir. İnsanlar ona sarıldıkları müddetçe asla sapıklığa düşmeyeceklerdir.
Sözlerimi Resulü Ekrem efendimizin hastalığı esnasında da sürekli okuduğu şu ayeti kerime ile bitirmek istiyorum. “Kimler Allah ve Resulüne itaat ederse onlar, Allah’ın kendilerine nimet verdiği peygamberler, sıdıklar, şehitler ve salih kimselerle beraberdirler. Bunlar ise, ne güzel arkadaştırlar.”
Ey müminler! Sizlerle ruhlar âlemin de tanıştık ve beraberdik, şimdi de Allahın evinde namaz için toplandık ve beraberiz, umarız ve dileriz ki cennette de rabbimizin Rıdvan ve cemalini seyrederken de hep beraber oluruz inşallah.